Hallo (allemaal),
Ik ben een meisje, en ik zit in het vierde middelbaar.
Het afgelopen jaar heb ik nogal wat donkere periodes meegemaakt,
En ik ben geconfronteerd met een verslaving met depressies als gevolg.
Al die tijd was ik gewoon opzoek naar mezelf en geluk.
En in die zoektocht naar mezelf ben ik er achter gekomen dat dingen waarvan ik dacht dat het me niets kon schelen, me toch hebben neergehaald.
Ik wou vanaf 2014 een nieuwe start maken zodat ik sterker in mijn schoenen kwam te staan,
Om mij daarbij te helpen heb ik het boek ‘staying strong’ van Demi Lovato gekocht.
Ik ben er sinds 1 januari mee begonnen en ik kwam aan een bladzijde waarin ze schreef:
Ieder leven heeft een doel, deel je verhaal, zo kan je anderen misschien helpen met die van hunzelf.
Ik heb er lang over na gedacht, het is niet evident om dingen uit je leven aan vreemde te vertellen die je lang verborgen hebt gehouden voor alleen al je ouders…
Maar toch heb ik dit geschreven, om andere te inspireren ik weet dat hier mensen of jongeren zijn die hetzelfde mee hebben gemaakt als ik, dus ik wil met deze getuigenis die mensen motiveren om hulp te zoeken, en sterkte te geven in moeilijke tijden, ik wil ze laten zien dat ze nooit alleen zijn …
Dit is mijn levensverhaal, het is nog nooit verteld,
Het begon eigenlijk in de basisschool, ik had niet zo veel vriendinnen,
Al de meisjes van mijn klas waren geobserveerd door de populaire kinderen van mijn jaar.
Ik niet … ik was er van overtuigd dat er wel iemand zou zijn die bevriend met mij zou willen zijn,
Zonder dat ik super rijk of super populair was.
Die tijd hield ik me bezig met een onzichtbare vriendin ‘Luna’
Ik vertelde alles tegen haar. Af en toe werd er wel eens gelachen, of gescholden.
Het gebeurde niet vaak maar als het gebeurde voelde ik me totaal waardeloos.
Er is een paar keer gezegd dat ik dik was.
En ik heb dyslexie dus ik had het heel moeilijk om voor te lezen in de klas.
De leerkrachten waren er van overtuigd dat als ik meer voorlas dat ik sneller zou kunnen lezen.
Ik kwam nooit uit mijn worden en las de raarste dingen, Iedere keer begon de klas te lachen.
Ik leek dom… ze lieten mij dom voelen… want ik kon niet lezen…
Ik voelde me alleen, waardeloos alsof ik niks goed kon doen.
Thuis had ik hetzelfde gevoel, nu weet ik wel beter, ik weet nu dat mijn ouders wel van me houden,
Maar op dat moment schermde ik mij af voor alles en iedereen.
Ik wou laten zien dat ik niet dik was, dat ik ook een mooi lijntje kon hebben.
ik begon te diëten en ik viel een aantal kilo's af...
Ondertussen had ik iemand ontmoet, hij was de eerste waarbij ik me echt goed voelde,
En waarvan ik het gevoel had dat diegene me wel graag had.
Hij gaf me complimentjes en ik was helemaal in de zevende hemel, die dingen had nog nooit iemand tegen me gezegd… mijn zelfvertrouwen groeide terug een beetje.
Maar ik liet niet snel iemand toe in mijn leven.Voor hem vorderde onze relatie niet snel genoeg, ik was niet klaar voor zo snel een liefdesrelatie, daar ergerde hij zich denk ik aan want opeens werd alle contact verbroken.
Een paar dagen daarna hoorde ik geroddel over mij, en er kwamen mensen naar mij toe waarmee ik nog nooit contact heb gehad die me slet, bitch, trut, anorexiahoer noemde…
Ik vond het verschrikkelijk, mijn zelfbeeld kelderde en ik begon die pesters op den duur te geloven,
Als mijn eerste liefde zo over mij dacht, dan zal het wel zo zijn, ik wist niet waarom, ik wist niet waarom ze zo gemeen waren tegen mij.
Mijn wereld stortte in, ik voelde me zo slecht. Ik kon het gewoon niet meer aan,
en toen ben ik gestart met Automutilatie.
Het was een manier om mijn schaamte over mezelf en mijn lichaam uit te drukken.
En het was een manier om mijn innerlijke pijn naar buiten te brengen.
Ik was die tijd totaal emotieloos en die pijn was het enige gevoel dat ik kon thuisbrengen.
Al de pijn en de waarheid draag ik als een strijdwonde.
zo beschaamd zo verward, ik was gebroken en geruïneerd.
Ik had vaak zin om met mijn wonden naar de pesters toe te gaan en ze te laten zien terwijl ik aan ze vroeg of hun grappen nu nog steeds grappig waren.
Maar ik wist dat dit het alleen nog maar erger zou maken.
Dus ik verzweeg het voor iedereen.
Tot op het moment dat mijn ouders er waren achter gekomen.
Hun reactie maakte me bang, ze waren zo teleurgesteld en het maakte me depressiever dan ooit.
De enige mensen waarvan ik het gevoel nog van had dat ze van me hielden stelde ik teleur en maakte ik ongelukkig.
Ik heb zelfs zo diep gezeten dat ik een afscheidsbrief had geschreven,
Ik had vaak gedacht om er een einde aan te maken. Ik wou gewoon dat die pesterijen stopte en vooral dat die mensen die me niet kende me niet als een kreng zagen maar als de gene die ik was, maar ik wist niet hoe ik dat moest doen.
Maar ondanks dat ik er ongelukkig van werd heeft het me wel aan het denken gezet,
Ik wou zoiets nooit meer meemaken en ging op zoek naar dingen waaruit ik kracht en doorzettingsvermogen kon halen. Ik moest het licht in mezelf terugvinden die ze van me
hadden gestolen.
Toen ontdekte ik een filmpje op youtube van Demi Lovato die vertelde over haar leven,
Haar eetstoornissen, pestverleden en haar zelfbeschadiging.
Ik herkende veel dingen die ik had meegemaakt in haar verhaal ik had het gevoel dat ik niet meer alleen was.
Ik surfte verder en leerde demi’s muziek kennen, liedjes zoals warrior, skyscaper en believe in me hebben me het begrip en de kracht gegeven die ik nodig had.
Ja ik was makkelijk neer te halen, ik was makkelijk te breken als iemand mij een gemene opmerking gaf was ik snel gekwetst. En iedere dag word ik nog achtervolgd door woorden als slet en hoer.
Maar nee, ik ben niet zwak, veel mensen denken dat ik zwak ben, maar nee dat ben ik niet.
Ik was sterk genoeg om er in mijn eentje door te komen, om niet op te geven en iedere morgen opstaan met een glimlach alsof ik die avond ervoor me niet in slaap had gehuild.
Het is geweldig wat je kan verbergen door gewoon te glimlachen.
Nu ben ik een krijger, ik heb een dikkere huid en ik ben sterker dan dat ik ooit ben geweest.
Maar ik denk niet dat ik er al volledig overheen ben,
Mensen denken dat je een auto in een garage bent, je gaat naar binnen ze repareren je en je werkt alsof je brandnieuw ben.
Maar zo werkt het niet, ik moet blijven werken aan mezelf, maar ik weet dat het goed gaat komen met mij, mezelf en tijd.
Ik ben een meisje en is was mijn verhaal, ik heb dit verteld omdat ik weet dat er rond zaken zoals eetstoornissen en automutilatie een hele taboe is. Dat zou niet mogen, er moet over gepraat worden zodat jongeren geholpen kunnen worden, misschien is je zoon of dochter wel een slachtoffer van pesterijen met alle gevolgen van dien… misschien is uw zoon of dochter zelf iemand die andere uitscheld het klinkt ongelofelijk want u heeft uw zoon of dochter natuurlijk goed opgevoed maar het gaat niet altijd over opvoeding meestal is daar een heel logische verklaring voor, pesters zijn zelf onzeker en het is de bedoeling als je van jezelf weet dat je bij die groep behoord dat je zelf ook hulp gaat zoeken, en sorry zegt tegen degene die je gekwetst hebt.
Ik ben niet boos op mijn pesters, door hen ben ik wie ik nu ben, sterk en vol levenslust, het is uitgepraat met hem en met zijn ouders bij, zijn ouders hadden dat ook nooit verwacht. Maar door goed te communiceren kunnen we het verschil maken.
ik hoop dat hierdoor ouders meer met hun kinderen praten over deze taboes zodat die kinderen zich niet alleen voelen. Samen kunnen we het verschil maken
