psychiater (blog 6)

(vervolg: 'automutilatie')

ik had besloten om te stoppen met mezelf te snijden, het werd mooier weer en de kans werd groter dat het opgemerkt ging worden.
de wonden waren aan het genezen maar nog lang niet weg,
mama vroeg me om iets uit het water te halen, ik moest mijn mouwen wel opstropen...
toen mama het zag... het was de vreselijkste dag van mijn leven...
ze huilde, ze verweet me van alles, het kwam er op neer dat ik haar ongelukkig maakte.
maar dat was nog niets, mama had het aan papa verteld.
en papa kwam heel rustig naar mij toe.
en vroeg hoe dat het kwam, ik zij dat ik me niet lekker in mijn vel voelde (ik ik was zo opgelucht dat hij zo rustig reageerde, natuurlijk weer te vroeg gejuicht) papa wou het zien, en toen...
hij werd helemaal gek: hij sloeg op de tafel begon met alles te gooien door het huis te roepen, te gillen en voor de eerste keer in heel mijn leven (en zelfs in mama haal leven) begon hij te huilen.
ik was zooo bang van hem, hij was helemaal agressief, hij had zichzelf bijna een gebroken duim geslagen.
die dagen erna durfde ik mijn ouders nog bijna niet aan te kijken, maar het moest wel.
ze bleven mij maar dingen verwijten en uiteindelijk moest (moet) ik naar een psychiater.
dat vind ik vreselijk want zelfs die psycholoog was mij schuldgevoel aan het aanpraten.
maar het is ze nooit gelukt, ik heb geen schuldgevoel, dit heb ik mezelf aangedaan, dom ja oke, maar ik had er mijn redes voor, D maakte me zo onzeker door te zeggen dat ik niet goed genoeg was voor hem...
ik moet nog steeds naar die psycholoog maar ik weet perfect wat ik moet zeggen zodat ik niet meer moet gaan deze keer zitten er 2 maanden tussen onze gesprekken om te kijken of het na die maanden nog steeds goed gaat. oo wat heb ik een hekel aan die vent, in plaats van mij te helpen zegt hij dat mij ouders groot gelijk hebben, dat ze hun vertrouwen in mij kwijt zijn enzo... maar ik ook in hun hoor...
ze hadden een brief gevonden waar ik in uitlegde dat ik het allemaal niet meer zag zitten, ik had ergens gelezen dat het het beste was dat je al je frustraties op schreef dus dat deed ik en stopte ik tussen mijn DAGBOEK dat wil dus zeggen dat ze in mijn dagboek hebben zitten neuzen...
man wat haat ik mijn ouders sinds heel die affaire, ze hebben nooit tijd gehad voor mijn verhaal en dan verwijten ze mij 101 dingen...